تجربیات استاد ایرانی در آمریکا برای ایمیل زدن به اساتید برای اپلای

تجربه شخصی ایمیل زدن و ارتباط گرفتن با اساتید هنگام اپلای

رشته پیام هایی از تجربه یکی از اساتید محترم ایرانی در امریکا که از تجربه شخصی نسبت به ایمیل زدن و ارتباط گرفتن با اساتید هنگام اپلای منتشر کرده است:

چندتا چیز درمورد ایمیل زدن به استادا برای کردن بگم:
وقتی میخونین لطفا اول تمام جمله‌ها اضافه کنین “به‌نظر من”،”طبق تجربیات محدود من”. اینکه من درمورد رشته‌های مهندسی، وکالت، و پزشکی واقعا نمیدونم

موقعیت شغلی به استاد میتونه خیلی اطلاعات درمورد قدرتش،‌وقت آزادش یا پول داشتن یا نداشتنش به شما بده، داخل رشته من 4 دسته موقعیت هست:

1. استادایی که ساعتی و کلاسی درس میدن: adjunct یا lecturer اصولا قدرت محدودی داخل تصمیم‌گیری در سطح دانشگاه دارند و یا وقت ندارند.
2. حقوق کسی که adjunct هست محدوده، حالا اگه این شغل اصلیشه، طرف مجبور میشه کلی کلاس درس بده که دخل و خرجش بخونه، یه سری هم هستن که تو صنعت کار میکنم، صرفا به خاطر کلاس اجتماعی یا دلایل دیگه میان ۱ کلاس تو دانشگاه به عنوان adjunct درس میدن، در حالت دوم ممکنه یه کم قدرت داشته باشن
3. دسته دوم میشن استادای practice، خیلی رشته‌ها اینو ندارن یا اسمش فرق داره تو رشته‌شون، این دسته هم معمولا پول و قدرت محدودی دارن ولی نفوذ زیادی تو جامعه دارن و وقتی درستون تموم میشه میتونن تو کار پیدا کردن کمکتون کنن، خیلی از این استادا دکترا ندارن ولی تجربه کار زیاد دارن
4. دسته سوم استادای research هستن، بازم ممکنه تو بعضی رشته‌ها این دسته کمتر باشن، معمولا این استادا بودجه‌ی تحقیقاتی زیادی دارن و خیلی‌هاشون بخشی یا تمام حقوق خودشون رو هم از بودجه تحقیقاتیشون میدن

دسته‌ی چهارم استادایtenure track/ tenure هستن، معمولا اگه جلوی اسم استادی ننوشته adjunct یا research یا practice جزو این دسته‌ست. این استادا معمولا یه کمی درس میدن، یه کمی تحقیق میکنن، یکمی هم واسه کمیته‌های مختلف تو دانشگاه وقت میذارن و معمولا تو تصمیم‌گیری‌ها حق رای دارن

وقت و پول و قدرت گروه ۳ و ۴ تا حدی به رتبه‌شون بستگی داره و معمولا ۳ تا رتبه دارن assistant, associate و full professor

استاد تمام‌ها معمولا قدیمی‌ترن، یا خیلی خسته‌ن یا خیلی با نفوذ و فعال و با تیم‌های تحقیقاتی درست و درمون من دنبال منتور باشم میرم سراغ استاد تمام‌ها.

associates Professor هایی که من دیدم معمولا تو کمیته‌های مختلف عضون، تو دانشگاه جایگاه خوبی دارن، حساب وقت و بودجه و کارشون معمولا تنظیم‌تره، خلاصه من دانشجو باشم میرم سراغ این گروه

اصولا assistant professor ها توی ۵ سال اول کاریشونن، سرشون شلوغه، پروژه‌هاشون کوچیک‌تره و کار زیادی دارن، معمولا وقت کمتری ممکنه بتونن برای دانشجو بذارن ولی باهاشون کار کردن میتونه خروجی زیادی داشته باشه چون خودشون مقاله و گرنت و غیره لازم دارن برای ارزیابی و ارتقا مقامشون

درنهایت اینکه سیستم ادمیشن اکثر دانشگاه‌ها الان مرکزیه، یه استاد نمیتونه بگه من فلان دانشجو رو میگیرم، شما اپلای میکنین یه کمیته بررسی میکنه و به شما پذیرش میده، حالا تو مدارکی که میفرستی ممکنه خوب باشه بگی من با فلان استاد حرف زدم میخوام باهاش کار کنم

اگه میخوایین ببینین چقدر شانس دارین، هماهنگ کننده یا chair برنامه‌ی دکترا بهتر میدونه ولی اصولا سیستم اینه که تشویقتون میکنن اپلای کنین، بعیده کسی بگه نه شما اپلای نکن! دانشگاهها معمولا درصد آدمایی که قبول میکنن رو اعلام میکنن، اون میتونه راهنمای خوبی باشه براتون

اینکه استادا جواب ایمیلتون رو نمیدن خیلی موقع‌ها برای اینه که جوابی ندارن بدن! درمورد ایمیل هم یه بار مینویسم …

منبع: merthasun